Położone jest w okolicy Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego, w przepięknej dzielnicy Gdyni-Wiczlinie nazywanej również „płucami Gdyni”.
Budynek przedszkola jest nowy, zaprojektowany i wybudowany od podstaw wg najnowszych trendów architektonicznych. Charakteryzuje się estetycznym, przestronnym i bardzo funkcjonalnym wnętrzem.
Dysponujemy nowoczesnym, wydzielonym miejscem pobytu dzieci na świeżym powietrzu. Ogród wyposażony jest w atestowany i podlegający bieżącej kontroli sprzęt terenowy. Dodatkowym atrybutem przedszkola jest możliwość korzystania z bieżni oraz ogrodzonego boiska pokrytego sztuczną murawą.
W pierwszym roku działalności przedszkole dysponowało setką miejsc. W kolejnych dwóch latach do części przedszkolnej zostało przydzielone nowe skrzydło, w którym znajdują się 3 sale przedszkolne dla starszaków. Powiększenie powierzchni przedszkolnej było odpowiedzią na rosnące zapotrzebowanie – w związku z atrakcyjnością Gdyni-Wiczlina oraz intensywnej rozbudowy dzielnicy liczba mieszkańców wzrasta. Aktualnie do naszej placówki uczęszcza aż 180 dzieci.
salę żółtą,
salę czerwoną,
salę zieloną,
salę niebieską,
w których uczą się i bawią dzieci 3, 4 -letnie.
Sale zaopatrzone są w wewnętrzne łazienki z prysznicem, umywalkami i toaletami przystosowanymi do potrzeb dzieci.
Każda sala wyposażona jest w nowy sprzęt, meble, pomoce dydaktyczne, kąciki zainteresowań oraz bogaty asortyment zabawek.
W ramach oferty przedszkola prowadzimy badania logopedyczne. Na podstawie ich wyników dzieci uczestniczą w indywidualnej terapii logopedycznej. Zajęcia mają na celu doskonalenie sprawności artykulatorów, rozwijanie słuchu fonemowego i percepcji słuchowej, utrwalanie prawidłowego toru oddechowego.
przedstawienia teatralne, spotkania z ciekawymi ludźmi.
Spotkania teatralne, bale karnawałowe oraz inne większe uroczystości odbywają się w przestronnym holu naszego przedszkola.
Wpływ literatury dziecięcej na harmonijny rozwój dziecka
Dzieci w wieku przedszkolnym cechuje umiłowanie mądrości, jak również dążność do mądrości, poznania świata, a nawet sensu istnienia. Są zaciekawione i zadziwione światem – czego dowodem są liczne pytania jakie zadają. W ten sposób formułują swoje myśli, przemyślenia, ale również zaspokajają swoją ciekawość poprzez odpowiedź. Rozwiązań oczekują od ludzi dorosłych, którzy poprzez swoją dojrzałość są dla nich poniekąd autorytetami, kimś kto wie więcej i rozumie więcej. W jaki sposób powinny zaspakajać swoją ciekawość, poszerzać horyzonty myślowe, wzbogacać mowę (zarówno ilościowo, jak i jakościowo), rozwijać pierwsze pojęcia estetyczne? Jak chcemy wychowywać nasze dzieci, aby wyrosły na dobrych, szczęśliwych i mądrych ludzi? Odpowiedź jest prosta: CZYTAJMY DZIECIOM.
Dr Miriam Stoppard napisała „Gdybym miała wskazać jeden tylko sposób wzbogacania doświadczeń dziecka i stymulowania jego prawidłowego rozwoju poradziłabym trzymanie w domu książek. Jeżeli lubisz czytać, daj to dziecku wyraźnie do zrozumienia”. Musimy pamiętać, że kontakt z książką nie jest naturalną potrzebą dziecka jak zabawa. Rozbudzanie takich potrzeb wymaga pewnych wzorców, które w pierwszej kolejności powinny być dostarczane przez dom rodzinny.
Aby inicjacja czytelnicza – czyli pierwszy kontakt z książką – stworzyła silną motywację do lektury musimy zwrócić uwagę na dokonywanie starannego doboru literatury dla dziecka. W tym względzie należy kierować się trzema kryteriami:
– psychologicznym – dostosowanie lektury do wieku i możliwości rozwojowych dziecka;
– pedagogicznym – wybrane teksty powinny uwzględniać walory wychowawcze i dostarczać pozytywne wzorce zachowań społecznych;
– artystycznym – konieczne jest uwzględnienie walorów językowych utworu, tak, aby obcowanie z tekstem stanowiło wzór języka polskiego i ukazywało jego piękno i bogactwo.
Rozwój dziecka w okresie przedszkolnym (od 3 do6/7 lat) to wzajemne powiązania i przeplatające się ze sobą sfery rozwoju fizycznego, psychicznego, społecznego i emocjonalnego. Codzienne czytanie dziecku jest czynnością prawdziwie magiczną, zaspakaja bowiem wszystkie potrzeby emocjonalne dziecka, znakomicie wspiera rozwój psychiczny, intelektualny i społeczny, jest jedną z najskuteczniejszych metod wychowania. Warunkiem osiągnięcia takiego efektu jest dobór odpowiednich tekstów.
Tak więc trzylatkom czytajmy krótkie opowiadania, wierszyki i bajki o treści pogodnej i wesołej. Dzieci lubią, jeśli bohaterami tych utworów są osoby bliskie ich doświadczeniu, tj. mama, tata, pies, miś, lalka. Ważną rolę pełnią ilustracje i wyrazy dźwiękonaśladowcze.
Dla czterolatków poszukajmy utworów budzących wrażliwość na dobro i zło. Maluch często utożsamia się z głównym bohaterem, razem z nim przeżywa radość, smutek, strach, przyjaźń – zapoznaje się z całą gamą emocji, postaw, uczuć. Uczy się zachowań społecznie akceptowalnych oraz tych, które są potępiane.
U pięciolatków następuje olbrzymi rozwój wyobraźni i fantazji, dlatego chętnie słuchają baśni, w których wątki fantastyczne przeplatają się z elementami realistycznymi. Często mają swoją ulubioną książkę, ulubionego bohatera i proszą, aby czytać ją wielokrotnie, gdyż od nowa bawi je przebieg akcji. B. Bettelhei zdefiniował ten rodzaj literatury w sposób następujący:
„Baśń czy bajka to elementarz,
Z którego dziecko uczy się czytać we własnym umyśle,
Elementarz napisany w języku obrazów.
Jest to jedyny język,
Dzięki któremu możemy zrozumieć siebie i innych,
Zanim dojrzejemy intelektualnie”.
W pracy naszego przedszkola bardzo szeroko wykorzystujemy literaturę dziecięcą, urozmaicając w ten sposób zajęcia prowadzone z dziećmi. Wiersze, opowiadania, czy bajki są często podstawą do organizowania zajęć edukacyjnych: stanowią inspirację do prac plastycznych, rozwijają język, pamięć i wyobraźnię, uczą myślenia, poprawiają koncentrację, poszerzają wiedzę ogólną, ułatwiają naukę, uczą wartości moralnych, pomagają w wychowaniu oraz wzmacniają poczucie własnej wartości dziecka.
W naszym społeczeństwie czołowe miejsce w zdobywaniu informacji stanowi telewizja. Odbiorcami programu telewizyjnego są nie tylko dzieci. Dorośli również zastępują gazety, książki, radio właśnie telewizją. Oglądanie telewizji, jest często najatrakcyjniejszą formą spędzania czasu naszych przedszkolaków, ale wyrządza ich umysłom i psychice negatywne skutki, takie jak: brak rozwoju myślenia, skrócenie przedziału uwagi, lęk, niepokój, znieczulenie na przemoc. Receptą na harmonijny rozwój dziecka jest książka. Dlatego czytajmy dzieciom codziennie! Pamiętajmy, że odpowiednio dobrana literatura jest drogą wiodącą ku mądrości, wiodącą ku pełniejszemu, sensowniejszemu życiu. To my – dorośli możemy spowodować zdobycie przez dzieci istotnego źródła budowania wiedzy o świecie – źródła zwanego LITERATURĄ.
Na koniec pragnę zacytować słowa Kornela Makuszyńskiego:
„Gdzie nie ma książki, tam w życiu człowieka czyni się pustka, której niczym wypełnić nie można”.
mgr Agnieszka Ciołek
Bibliografia:
- Irena Koźmińska, Elżbieta Olszewska „Wychowanie przez czytanie”,2010
- dr Miriam Stoppard „Zbadaj swoje dziecko – Jak poznawać i rozwijać ukryte możliwości dziecka”,1992
- „Rozwój w okresie dzieciństwa i dorastania” pod redakcją prof. dr hab. Anny Izabeli Brzezińskiej, 2010
- Polcyn K. , Zaciekawić dzieci książką, [w:] Wychowanie w Przedszkolu, 2003, nr3
*************************************************************************************************************************************************************
Mamo, Tato pozwól mi być samodzielnym !!!
„Dobry rodzic powinien nauczyć dziecko podejmować dobre decyzje, zamiast decydować za nie”
„Pospiesz się”, „ „Daj mi to, ja to zrobię”, „I co narobiłeś/aś?!” – ile razy te słowa padają z ust rodzica w stronę dziecka? ….. Wiele razy!
W słowniku języka polskiego termin „samodzielność” odnosi się do człowieka, który jest „nieuzależniony od nikogo, niepotrzebujący niczyjej pomocy, nieulegający czyimś wpływom, niepodlegający czyjejś władzy, niezależny, niezawisły, niepodległy”. Szukając wyrazów bliskoznacznych dla przysłówka „samodzielnie” możemy natknąć się na takie określenia jak: „o własnych siłach, własnymi siłami, na własną rękę, na swoje ryzyko, niezależnie, autonomicznie”. Zanim pojawią się pierwsze małe sukcesy i niezależność, droga do samodzielności może być usłana błędami, próbami, ciągłymi pytaniami.
- Kuszak pisze o samodzielność będącej „dyspozycją dziecka do podejmowania wyzwań i działania zgodnie z własną wolą. Samodzielność wynika z potrzeby niezależnego zdobywania i gromadzenia doświadczeń, pokonywania przeszkód, sprawdzania swoich umiejętności w różnych sytuacjach. Jest wyrazem dążenia do poznania granic osobistych możliwości. Wiąże się z gotowością do podjęcia kolejnych prób działania w celu realizacji zamierzenia, a także z umiejętnością poniesienia konsekwencji własnych wyborów i decyzji”.
Jak wynika z powyższych definicji, samodzielności to osobiste działanie, bez pomocy dodatkowych osób.
Każdy rodzic pragnie, aby jego dziecko było dobre, mądre, zaradne, rozsądne, samodzielne, ale nie każdy rodzic wie, ze aby dziecko takie było – należy je tego nauczyć, należy pokazać mu drogę do osiągnięcia celu, należy je wspierać i motywować do działania, a nie robić wszystko za nie. O tym trzeba pamiętać!
Tu nasuwa się pytanie: Dlaczego trudno jest rodzicom dać dziecku samodzielność? Czego się boją?
- Robią wiele rzeczy za dzieci, bo to tak długo trwa, gdy robią same;
- Zrobi to lepiej, szybciej;
- Zrobi to bez niechcianych skutków ubocznych;
- Boi się , ze dziecku stanie się krzywda;
- A co jeśli mu się nie uda, jak się poczuje?
- Jak zniesie porażkę, gdy wypadnie gorzej od innych?
- Pamiętam, co się działo, gdy był w jego wieku.
Dziecko żyje w relacji z innymi ludźmi, dorośli są mu potrzebni do rozwoju i od nich zależy, czy będzie miało okazję doświadczyć różnych sytuacji, a tym samym nauczyć się, jak w nich postępować. Rodzice zbyt często biorą sprawy dzieci w swoje ręce i np. dzwonią do rodziców koleżanek, żeby wyjaśnić rówieśnicze konflikty. Take zachowanie nie sprzyja rozwojowi dzieci i nie pozwala im dorosnąć. Malec będący „pod kloszem” rodzica nie tylko nie nauczy się podstawowych czynności samoobsługowych (zapięcie kurtki, ubranie buta, używanie sztućców) , funkcjonowania w otaczającym świecie, ale także będzie nieśmiałe, nieporadne, wystraszone i bojaźliwe, bo „Świat jest straszny, skoro trzeba mnie przed nim chronić”, „Ja jestem widać nieporadny, skoro potrzebuję aż takiej opieki”.
Wychowywać dziecko mądrze to stawiać mu wymagania, oczywiście odpowiednie do wieku i możliwości. Wychowywać to zrezygnować z wyręczania, pozwolić na zmaganie się z własnymi problemami, na uczenie się na błędach. Troska o bezpieczeństwo jest konieczna, ale w granicach zdrowego rozsądku. Prawdziwa pomoc dawana dziecku w procesie jego dorastania powinna polegać nie na uzależnianiu go od siebie, ale na wzmacnianiu poczucia własnej wartości, wynikającego z sukcesów w samodzielnym działaniu.
Naukę samodzielności można porównać do jazdy na rowerze – gdy nadejdzie stosowny czas, należy puścić kijek. Jeśli zrobimy to w odpowiednim momencie, jeśli pozwolimy dziecku na samodzielną jazdę, otworzymy przed nim szeroką i prostą drogę w dorosłość.
Aspekty samodzielności
W wieku przedszkolnym samodzielność dziecka przejawia się w trzech aspektach:
- Samodzielność praktyczna– ujawnia się w wykonywaniu codziennych czynności zwłaszcza samoobsługowych.
- Samodzielność umysłowa-polega na umiejętności podejmowania decyzji i rozwiązywania problemów podczas zabawy oraz nauki.
- Samodzielność społeczna-przejawia się w umiejętności współdziałania z rówieśnikami i opiekunami, porozumiewania się z nimi oraz brania odpowiedzialności za podejmowane decyzje społeczne
Dlaczego warto wspierać dzieci w rozwoju samodzielności od najwcześniejszych lat? Bo, z Samodzielnego dziecka, wyrośnie samodzielny dorosły.
Wszystko, co przedszkolak wykona własnymi rękami, do czego dojdzie własną myślą, co przeżyje – buduje jego umiejętności, wiedzę o sobie i innych oraz o świecie. Dziecko, poznając efekty własnej działalności, jest konfrontowane ze swoimi możliwościami. Czerpie również ze swojego działania satysfakcję i buduje poczucie sprawczości. Z kolei dziecko wyręczane w czynnościach samoobsługowych jest nadmiernie uzależnione od osób dorosłych i w efekcie ma niskie poczucie własnej wartości oraz trudności z samodzielnym podejmowaniem innych działań
Podsumowując: Dobry start w dorosłe życie zależy wyłącznie od ludzi, którzy zajmują się wychowaniem dziecka na różnych etapach jego rozwoju. Pierwszy jest dom rodzinny dziecka. Dom musi zapewnić warunki do samodzielnego wykonywania zwykłych, codziennych czynności, zachęcać i życzliwie towarzyszyć, aby móc wspierać malucha, gdy zajdzie taka potrzeba. Kolejnym etapem na drodze ku samodzielności jest przedszkole. Nauczycielki systematycznie, każdego dnia stwarzają sytuacje sprzyjające usamodzielnianiu się dzieci w zakresie samoobsługi, jak i w obszarze samodzielnego myślenia i komunikowania się z otoczeniem, rozwiązywania problemów czy budowania właściwej samooceny. Poziom i zakres samodzielności osiągnięty w przedszkolu w dużym stopniu warunkuje funkcjonowanie dziecka w roli ucznia. Kiedy wchodzi ono w nową rolę społeczną, musi zmierzyć się z zadaniami, jakie stawia przed nim szkoła, a zadania te wcale nie są łatwe. Dzieci o dużej samodzielności, wkraczając w progi szkoły, zyskują opinię uczniów niezależnych i zaradnych. Postrzegane są jako dobrzy organizatorzy aktywności grupy rówieśniczej, potrafią nawiązywać relacje z nauczycielem. Są też koleżeńskie i nastawione na pomoc innym. Przejawiają większą aktywność na lekcji, cechuje je dociekliwość, czego przejawem są zadawane pytania. Odważnie wyrażają też swoje zadanie.
Bibliografia:
- Gruszczyk-Kolczyńska E., Zielińska E., Dwulatki i trzylatki w przedszkolu i w domu. Jak świadomie je wychowywać i uczyć, Centrum Edukacyjne Bliżej Przedszkola, Kraków 2012.
- Kuszak K., Samodzielność, ale jaka…, Wychowanie w przedszkolu 2006 nr 2, s. 9.
- Liwak A., Samodzielność dziecka, „Bliżej Przedszkola” 2008, nr 6.
- Wawer A., Gdy nadejdzie czas – czyli o samodzielności, „Bliżej Przedszkola” 2011, nr 4.
- Szczepkowska-Szczęśniak K., Uniszewska K, Osiąganie samodzielności, (w:) Doradca Nauczyciela Sześciolatków, Centrum Metodyczne Pomocy Psychologiczno-Pedagogicznej, Warszawa 2006.